Battlefield



GALERIA DOC WWW PRÓBA MEDIA

SPOTKANIA   FINAŁ  













THÉÂTRE DES BOUFFES DU NORD
Francja/ France

Na podstawie Mahabharaty oraz sztuki Jean-Claude’a Carrierre
Based on the Mahabharata and the play written by Jean-Claude Carrière

Adaptacja i reżyseria: Peter Brook i Marie-Hélène Estienne
Adapted and directed by Peter Brook and Marie-Hélène Estienne

Występują/ With:
Carole Karemera, Jared McNeill, Ery Nzaramba, Sean O’Callaghan
Muzyka na żywo/ Musician: Toshi Tsuchitori

Premiera: 15 września 2015, Théâtre des Bouffes du Nord
Premiere on September 15th, 2015 at Théâtre des Bouffes du Nord

8,9.11.2016
19.00

Czas trwania/ Duration: 1 h 10 min (no interval)
Duża Scena Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi/ Main Stage of the Stefan Jaracz Theatre, Lodz
Spektakl w języku angielskim/ Show performed in English
Spektakl tłumaczony na język polski/ Polish subtitles Robert Sudół

Twórcy/ Creators
Adaptacja i reżyseria/ Adapted and directed by: Peter Brook i Marie-Hélène Estienne

Muzyka/ Music: Toshi Tsuchitori
Kostiumy/ Costumes: Oria Puppo
Oświetlenie/ Lighting: Philippe Vialatte
Kierownik sceny/ Stage manager: Thomas Becelewski
Produkcja/ Production : C.I.C.T - Théâtre des Bouffes du Nord
Współpraca/ Coproduction: Instytut im. Jerzego Grotowskiego/ The Grotowski Institute; PARCO Co. Ltd / Tokyo; Les Théâtres de la Ville de Luxembourg; Young Vic Theatre / London; Singapore Repertory Theatre; Le Théâtre de Liège ; C.I.R.T.; Attiki Cultural Society / Athens; Cercle des partenaires des Bouffes du Nord


O SPEKTAKLU/ ABOUT THE PLAY (STATEMENT OF INTENT/ OŚWIADCZENIE WOLI)
Mahabharata nie jest po prostu księgą, czy też wielką serią ksiąg – to wszechogarniający obraz, który dotyka wszystkich aspektów ludzkiej egzystencji. Odnajdziemy w niej wszelkie pytania dotyczące naszego życia, sformułowane w aktualnym i naglącym stylu.
Od wielu tysięcy lat Mahabharata pokazuje nam, zawsze w zaskakujący sposób, jak otwierać nasze oczy na potrzeby rzeczywistości.
Mahabharata opowiada o wielkiej, wyniszczającej wojnie, która podzieliła ród Bharatów. Z jednej strony pięciu braci Pandawów, z drugiej ich kuzyni, Kaurawowie, stu synów ślepego króla Dhrytarasztry. Obie frakcje dysponują potężną bronią. Ostatecznie zwyciężają Pandawowie. Na ziemi miliony poległych w walce. Najstarszego z Pandawów, Judhisztirę, obwołują królem. Zwycięstwo ma w sobie gorzki posmak klęski. Zarówno Judhisztira jak i dawny król Dhrytarasztra targani są zgryzotą i wyrzutami sumienia, poddając w wątpliwość własne decyzje i dociekając własnej odpowiedzialności za katastrofę.
Czy nowy i stary król – zmuszeni do życia w cieniu niewyobrażalnej masakry, pozbawieni synów, rodziny i sojuszników – odzyskają spokój ducha?
Bogactwo języka ponadczasowego eposu oraz zawartych w nim zadziwiających opowieści umożliwia przedstawienie tej sytuacji na scenie, bo choć należy ona do przeszłości, jednocześnie odzwierciedla brutalność współczesnych konfliktów.
Peter Brook
Marie-Hélène Estienne

The Mahabharata is not simply a book, nor a great series of books, it is an immense canvas covering all the aspects of human existence. In it we find all the questions of our lives, in a way that is at once contemporary and urgent.
Over many thousands of years the Mahabharata shows us, in an always-unexpected way, how to open our eyes to what reality demands.
The Mahabharata speaks of a great war of extermination, which tears apart the Bharata family. On one side there are 5 brothers, the Pandavas, and on the other side their cousins, the Kauravas, the hundred sons of the blind King Dritarashtra. Both sides use terrible weapons of destruction. At the end the Pandavas win. Millions of dead bodies lie on the ground. And now the eldest of the Pandavas – Yudishtira – is compelled to become King. The victory has the bitter taste of defeat. Both Yudishtira and Dritarashtra, the old King, are in deep distress and remorse, questioning their past actions, trying to unravel their own responsibility for the disaster.
How, having to live with this terrible massacre, having lost their sons, their families, their allies, will the new King and the old one find an inner peace?
The richness of the language of this timeless epic, and its always astonishing stories, allow us to bring to the stage this situation, which, belonging to the past, reflects at the same time the harsh conflicts of today.
Peter Brook
Marie-Hélène Estienne

Peter Brook
Peter Brook urodził się w 1925 roku w Londynie, gdzie w wieku niespełna osiemnastu lat wyreżyserował swoją pierwszą sztukę (1943). W trakcie swojej kariery stworzył wybitne dzieła teatralne, operowe, filmowe i literackie. Zrealizował ponad siedemdziesiąt przedstawień w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku. Pracując w Royal Shakespeare Company wystawił: Stracone zachody miłości (1946), Miarkę za miarkę (1950), Tytusa Andronikusa (1955), Króla Leara (1962), Marat/Sade"a (1964), US (1966), Sen nocy letniej (1970) oraz Antoniusza i Kleopatrę (1978).

W 1971 roku założył z Micheline Rozan Międzynarodowy Ośrodek Poszukiwań Teatralnych (CICT) w Paryżu , którego siedzibą stał się w 1974 roku Teatr Bouffes du Nord. Wyreżyserował w nim m.in. spektakle Tymon Ateńczyk, Ikowie, Ubu aux Bouffes, Konferencja ptaków, Kość, Wiśniowy sad, Mahabharata, Woza Albert!, Burza, The Man Who, Qui est là, Szczęśliwe dni, Je suis un Phénomène, Le Costume, Tragedia Hamleta, Gdzieś daleko, La Mort de Krishna, Ta Mayn dans la Mienne, Wielki inkwizytor, Tierno Bokar, Sizwe Banzi, Fragmenty, Warum Warum, Love is my Sin, Eleven and Twelve, Czarodziejski flet (opera) oraz Garnitur (2012) i The Valley of Astonishment (2014) – wiele z tych inscenizacji prezentowano zarówno po francusku jak i po angielsku.

W operze dorobek reżyserski Brooka obejmuje: Borysa Godunowa (1948), La Bohème (1948), Wesele Figara (1949), Olimpijczyków (1949) i Salomé (1949) w londyńskiej Covent Garden; Fausta (1953) i Eugeniusza Oniegina (1957) w Metropolitan Opera House w Nowym Jorku, Tragedię Carmen (1981) i Pelléas – Impresje (1992) w Bouffes du Nord w Paryżu; a także Don Giovanniego (1998) na festiwalu w Aix-en-Provence.

Opublikowana w 1998 roku autobiografia Brooka Threads of Time dołączyła do wcześniejszych publikacji jego autorstwa – do przetłumaczonej na wiele języków Pustej przestrzeni (1968), a także Ruchomego punktu (1987), Nie ma sekretów (1993), Wywołując (i zapominając) Szekspira (2002) i Wolność i łaska (2014).

W jego dorobku filmowym znajdują się: Moderato Cantabile (1959), Władca much (1963), Marat/Sade (1967), Król Lear (1969), Spotkania z wybitnymi ludźmi (1976) oraz Hamlet (2002, film telewizyjny).

Peter Brook
Peter Brook was born in London in 1925. Throughout his career, he distinguished himself in various genres: theater, opera, cinema and writing. He directed his first play there in 1943. He then went on to direct over 70 productions in London, Paris and New York. His work with the Royal Shakespeare Company includes Love"s Labour's Lost (1946), Measure for Measure (1950), Titus Andronicus (1955), King Lear (1962), Marat/Sade (1964), US (1966), A Midsummer Night's Dream (1970) and Antony and Cleopatra (1978).

In 1971, he founded with Micheline Rozan the International Centre for Theatre Research in Paris and in 1974, opened its permanent base in the Bouffes du Nord Theatre. There, he directed Timon of Athens, The Iks, Ubu aux Bouffes, Conference of the Birds, L'Os, The Cherry Orchard, The Mahabharata, Woza Albert!, The Tempest, The Man Who, Qui est là, Happy Days, Je suis un Phénomène, Le Costume, The Tragedy of Hamlet, Far Away, La Mort de Krishna, Ta Mayn dans la Mienne, The Grand Inquisitor, Tierno Bokar, Sizwe Banzi, Fragments, Warum Warum, Love is my Sin, Eleven and Twelve, Une Flûte Enchantée (opera) and lately The Suit (2012), The Valley of Astonishment (2014) – many of these performing both in French and English. In opera, he directed La Bohème, Boris Godounov, The Olympians, Salomé and Le Nozze de Figaro at Covent Garden; Faust and Eugene Onegin at the Metropolitan Opera House, New York, La Tragédie de Carmen and Impressions of Pelleas, at the Bouffes du Nord, Paris and Don Giovanni for the Aix en Provence Festival.

Peter Brook's autobiography, Threads of Time, was published in 1998 and joins other titles including The Empty Space (1968) – translated into over 15 languages, The Shifting Point (1987), There are no Secrets (1993), Evoking (and Forgetting) Shakespeare (1999) and The Quality of Mercy (2014).

His films include Moderato Cantabile (1959), Lord of the Flies (1963), Marat/Sade (1967), Tell me Lies (1967), King Lear (1969), Meetings with Remarkable Men (1976), The Mahabharata (1989) and The Tragedy of Hamlet (2002, TV).

Marie-Hélène Estienne
Współpracę z Peterem Brookiem rozpoczęła w 1974 r. podczas castingu do Tymona Ateńczyka. Członkini Międzynarodowego Ośrodka Poszukiwań Teatralnych (CICT), z którym współpracuje począwszy od wystawionego w 1977 r. spektaklu Ubu aux Bouffes. Była asystentką Brooka przy inscenizacjach Tragedia Carmen, Mahabarata, Burza, Pelléas – Impresje, Woza Albert! oraz Tragedia Hamleta (2000). Pracowała nad dramaturgią Qui est là. Wraz z Brookiem wyreżyserowała L'homme qui oraz Je suis un phénomène, prezentowane w Teatrze Bouffes du Nord. Jest autorką francuskiej adaptacji sztuki Cana Themby Le Costume oraz Sizwe Bansi est moret autorstwa Athola Gugarda, Johna Kani i Winstona Ntshony. W 2003 r. opracowała francusko- i anglojęzyczną adaptację Wielkiego inkwizytora (na podstawie Braci Karamazow Dostojewskiego). Jest autorką Tierno Bakar (2005) oraz anglojęzycznej adaptacji Eleven and Twelve Amadou Hampaté Ba (2009). Wspólnie z Peterem Brookiem wyreżyserowała Fragmenty Becketta oraz adaptację Czarodziejskiego fletu Mozarta i Schikanedera (Une flûte enchantée, we współpracy z kompozytorem Franckiem Krawczykiem), a także Garnitur (2012) i The Valley of Astonishment (2013).

Marie-Hélène Estienne
In 1974, she worked with Peter Brook on the casting for Timon of Athens, and consequently joined the Centre International de Créations Théâtrales (CICT) for the creation of Ubu aux Bouffes in 1977. She was Peter Brook"s assistant on La tragédie de Carmen, Le Mahabharata, and collaborated to the staging of The Tempest, Impressions de Pelléas, Woza Albert ! and La tragédie d'Hamlet (2000). She worked on the dramaturgy of Qui est là. With Peter Brook, she co-authored L'homme qui and Je suis un phénomène shown at the Théâtre des Bouffes du Nord. She wrote the French adaptation of the Can Themba"s play Le costume, and Sizwe Bansi est mort, by authors Athol Fugard, John Kani, and Winston Ntshona. In 2003 she wrote the French and English adaptations of Le Grand inquisiteur – The Grand Inquisitor based on Dostoievsky"s Brothers Karamazov. She was the author of Tierno Bokar in 2005, and of the English adaptation of Eleven and Twelve by Amadou Hampaté Ba in 2009. With Peter Brook, she co-directed Fragments, five short pieces by Beckett, and again with Peter Brook and composer Franck Krawczyk, she freely adapted Mozart and Schikaneder's Die Zauberflöte into Une flûte enchantée. She shares in the creation The Suit in 2012 and The Valley of Astonishment in 2013.

O teatrze
Teatr Bouffes Du Nord
Siedzibę teatru Bouffes du Nord zaprojektował w 1876 r. architekt Louis-Marie Emile Leménil na zlecenie Monsieur  Chereta. Zbudowana na fundamentach opuszczonych baraków wojskowych, mieszcząca 530 osób widownia miała w zamyśle służyć jako tzw. Caf'Conc ("café-concert") – miejsce, w którym w czasach belle époque wystawiano musicale.

Kiepskie recenzje premiery Ta-Da-Da, pierwszego spektaklu wystawionego w teatrze, Monsieur Cheret odebrał jako sygnał swojej nadmiernej ambicji; wkrótce zrezygnował z posady dyrektora. Do 1974 r. funkcję dyrektora Bouffes du Nord pełniło liczne grono mniej lub bardziej znanych ludzi teatru – bez większych sukcesów.  Zlokalizowany w odległej, leżącej wśród pól dzielnicy La Chapelle, słabo oświetlony budynek przyciągał niewielu Paryżan, którzy najczęściej opuszczali teatr jeszcze w trakcie przedstawień, niezależnie od ich jakości.

Szesnastym z kolei dyrektorem został tandem Peter Brook – Micheline Rozan – współzałożyciele Międzynarodowego Centrum Badań Teatralnych, którzy w 1974 r. wraz z Michelem Guy'em, dyrektorem festiwalu Festival d'Automne,  zapoczątkowali okres największej świetności teatru. Począwszy od 2010 r. obowiązki dyrektora Bouffes du Nord pełnią wspólnie Olivier Mantei, zastępca dyrektora Opery Paryskiej, który w Bouffes du Nord odpowiada za sprawy programu muzycznego, a także Olivier Poubelle, przedsiębiorca teatralny organizujący nowoczesne wydarzenia muzyczne w najbardziej awangardowych klubach Paryża.


About the theatre
Théâtre des Bouffes Du Nord
The Théâtre des Bouffes du Nord was built in 1876 by architect Louis-Marie Emile Leménil on the commission of Monsieur Cheret. The 530-seater was built on the existing foundations of an abandoned army barracks, and was conceived as a venue for the Caf'Conc ("café-concert" – a musical establishment associated with the belle époque, where performances of popular music were staged).

The poor reception of its opening show Ta-Da-Da was seen by Monsieur Cheret as a sign of his over-ambition; he relinquished his position soon after. From its opening till 1974, the Bouffes du Nord theatre was ran by many directors; both noteworthy and otherwise in the theatre scene, each as unlucky as the last. Located in the outlying district of La Chapelle, bordering the fields, the poorly lit theatre was for a put-off for the Parisian theatre patrons. Furthermore, local audiences tended not to sit through performances regardless of quality.

15 directors later, Peter Brook and Micheline Rozan, founders of the International Centre for Theatre Research brought the Théâtre des Bouffes du Nord back to life in 1974 with the help of the Festival d'Automne run by Michel Guy. Since 2010, the Théâtre des Bouffes du Nord has been co-directed by Olivier Mantei, deputy head of the Paris opera company and head of music programming at the Bouffes du Nord, and Olivier Poubelle, a theatre entrepreneur specialising in modern music at some of Paris's most cutting-edge pop music venues.



GALERIA DOC WWW PRÓBA MEDIA

SPOTKANIA   FINAŁ