Czekając na Godota



GALERIA 1 GALERIA 2 GALERIA 3 WWW








TEATR IM. STEFANA JARACZA W ŁODZI/ STEFAN JARACZ THEATRE IN ŁÓDŹ
Polska/ Poland

Samuel Beckett
Przekład/ Translated by: Antoni Libera

Reżyseria/ Directed by: Michał Borczuch

Występują/ With:

Mariusz Jakus, Marek Nędza, Paweł Paczesny, Andrzej Wichrowski, Krzysztof Zarzecki
oraz Grzegorz Łężniak i Piotr Łężniak

Premiera: 15 października 2016, Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi
Premiere on October 15th, Stefan Jaracz Theatre in Łódź

15,16.10.2016
19:00

Duża Scena Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi/ Large Stage, Stefan Jaracz Theatre in Łódź

Spektakl w języku polskim/ The piece is performed in Polish

Twórcy/ Creators:
Reżyseria/ Directed by : Michał Borczuch
Scenografia i kostiumy/ Stage design and costumes: Dorota Nawrot
Światła/ Lighting design: Jacqueline Sobiszewski
Asystentka reżysera i scenografa/ Assistant director and stage designer: Agata Klepacz

O spektaklu
"Nic się nie da zrobić" tymi słowami zaczyna się "Czekając na Godota" Samuela Becketta. Bohaterowie powtarzają to zdanie jak refren w toku całej sztuki.
To zdanie wyznacza parametry świata, w którym się poruszają, ale też to jak wobec tego świata się pozycjonują.
"Nic się nie da zrobić" mówi też reżyser próbujący wystawić dziś "Czekając na Godota". Obwarowany prawami autorskimi tekst staje się w pierwszym momencie partyturą wcześniej zapisanych gestów, tonów, emocji, ruchu scenicznego. To ograniczenie wyznacza parametry równie zredukowanego świata.
Osobowości sprowadzone do minimum egzystencji, próbują sprawdzić/wyznaczyć na nowo granice rzeczywistości, którą powoli zapominają. Autor w testamencie bezwzględnie wyznacza tylko to, czego z jego tekstem nie wolno robić. Czy jest tu miejsce na wolność wypowiedzi twórców? Czy może, żeby opowiedzieć o zniewoleniu, samemu należy dać się uwięzić w zamkniętej Beckettowskiej strukturze?

About the play
"Nothing to be done," reads the first line of Samuel Beckett's Waiting for Godot. It resounds like a chorus, repeated by the characters throughout the play. It delineates the parameters of their world, as well as their positioning within that world.
"Nothing to be done" also resonates with any director who attempts to stage Waiting for Godot today. Entrenched behind copyright, the text initially becomes a score of previously recorded gestures, tones, emotions, stage movement. These limitations demarcate parameters of an equally reduced world.
Condensed to minimal existence, the protagonists try to inspect/renegotiate the confines of a reality they are gradually forgetting. In his testament, the author was only adamant with what cannot be done to his text. Is there any freedom left here for artists? Or, perhaps, in order to be able to comment on subjection, they must let themselves be confined within the closed Beckettian structure?

MICHAŁ BORCZUCH
Reżyser i scenograf teatralny. Urodził się w 1979 roku w Krakowie. Absolwent tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych(Wydział Grafiki) oraz Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (Wydział Reżyserii). Stypendysta programu The Rolex Mentor and Protege Arts Initiative dla najzdolniejszych młodych artystów z całego świata.

Debiutował  przedstawieniem KOMPOnenty (2004) na podstawie zapisu rozmów Małgorzaty Owsiany z młodymi narkomanami. Spektakl był grany na deskach Starego Teatru w Krakowie. Na tej samej scenie zrealizował również uwspółcześnioną i zupełnie nieśmieszną  wersję Wielkiego człowieka do małych interesów (2005) A. Fredry, tragikomiczną historię nieletniej prostytutki w nieocenzurowanym  dramacie F. Wedekinda Lulu, (2007), Wertera na podstawie epistolarnej powieści Goethego (2009), Ciemno wszędzie Pawła Sali, oraz wg Ibsena Brand. Miasto. Wybrani. Efektem współpracy z Teatrem Dramatycznym w Warszawie było przedstawienie Leonce i Lena (2007) G.B. Buchnera odczytane w oryginalny sposób jako przygnębiający obraz  własnego pokolenia.

 W 2009 zrealizował  Portret Doriana Graya według Oscara Wilde"a, a w 2010 Metafizykę dwugłowego cielęcia. S.I. Witkiewicza, w którym pokazał następstwa upadku świata wartości i narodzin chaosu. W opolskim Teatrze im. J. Kochanowskiego  wystawił Co chcecie albo Wieczór Trzech Króli Shakespeare'a. Współpraca z Teatrem Polskim we Wrocławiu zaowocowała spektaklem Hans, Dora i Wilk inspirowanym psychoanalizą Z. Freuda. W ujeżdżalni Stada Ogierów Książ w Wałbrzychu zrealizował Królową Śniegu, z akcją toczącą się na Antarktydzie (Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu).

W 2012 roku zadebiutował na deskach teatru Schauspielhaus w Duesseldorfie spektaklem inspirowanym książką Swietłany Aleksijewicz Wojna nie ma w sobie nic z kobiety. Do pracy przy tym projekcie zaprosił po raz pierwszy dramaturga Tomasza Śpiewaka. Efektem ich współdziałania był m.in. spektakl Zachodnie wybrzeże. Powrót na pustynię Bernarda-Marie Koltesa ( Teatr Polski, Wrocław 2013).

W 2014, w Nowym Teatrze w Warszawie, odbyła się premiera Apokalipsy na podstawie tekstów ikony dziennikarstwa  europejskiego Oriany Fallaci oraz reżysera, poety i dramatopisarza Pietra Paolo Pasoliniego. Rok 2015 przyniósł premierę Fausta Goethego w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. W krakowskiej Łaźni Nowej powstał spektakl Wszystko o mojej matce (2016), wyłącznie tytułem nawiązujący do filmu Almodovara, w rzeczywistości osobisty projekt Michała Borczucha i Krzysztofa Zarzeckiego inspirowany chorobą i śmiercią ich matek. Wcześniej, w 2014  ,odbyła się w tym samym Teatrze premiera spektaklu Paradiso, opartego na improwizacjach osób ze spektrum autyzmu z profesjonalnymi aktorami.

Michał Borczuch był kilkakrotnie nominowany do prestiżowej nagrody Paszportu "Polityki" za "wrażliwość, która pozwala mu stwarzać teatralne światy niezwykłe, nieoczywiste, zaskakujące, ale zawsze bardzo osobiste, a także za unikatową metodę pracy z aktorem, która owocuje kreacjami na granicy błazeństwa i dotkliwego obnażenia."


MICHAŁ BORCZUCH is a theater director and stage designer. Born in 1979 in Kraków, he graduated from the Kraków Academy of Fine Arts (Faculty of Graphic Arts) and the Ludwik Solski Academy for the Dramatic Arts (Faculty of Directing).

A recipient of the Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative awarded to the most talented young artists around the world, he debuted with a piece titled COMPOnents (2004) based on a transcript of Małgorzata Owsiany's conversations with young drug addicts. The play was staged at the Stary Theatre in Kraków, which also hosted Borczuch's contemporized and serious version of Aleksander Fredro's comedy A Great Man for Small Business (2005); a tragicomic story of a teenage prostitute in the uncensored interpretation of F. Wedekind's Lulu (2007); Werther, based on Goethe's epistolary novel (2009); Paweł Sala's Darkness Everywhere, and Henrik Ibsen's Brand. The City. The Chosen Ones. As part of his collaboration with the Dramatic Theatre in Warsaw, Borczuch directed G.B. Buchner's Leonce and Lena, interpreted as a depressing picture of his own generation; in 2009, he directed Oscar Wilde's The Picture of Dorian Gray, and in 2010—S.I. Witkiewicz's Metaphysics of a Two-Headed Calf, in which he depicted the consequences of the demise of values and the birth of chaos. Borczuch also staged Shakespeare's The Twelfth Night, or What You Will at the Jan Kochanowski Theatre in Opole, and directed Hans, Dora and the Wolf at the Polski Theatre in Wrocław, inspired by Sigmund Freud's psychoanalysis.

The Książ Stallion Stud in Wałbrzych hosted Borczuch's Snow Queen set in the Antarctic (the piece was produced by the Jerzy Szaniawski Theatre in Wałbrzych). 2012 saw Borczuch's debut at Duesseldorf's Schauspielhaus, where he directed a piece inspired by Svetlana Alexievich's War's Unwomanly Face, in collaboration with dramaturgue Tomasz Śpiewak. The two also collaborated on Bernard-Marie Koltes's Quay West. Return to the Desert (Polski Theatre in Wrocław, 2013).

In 2014, the Nowy Theatre in Warsaw hosted the premiere of Borczuch's Apocalypse, based on texts by journalistic icon Oriana Fallaci and director, poet and playwright Pier Paolo Pasolini. 2015 saw the premiere of Goethe's Faust at the Polski Theatre in Bydgoszcz. In 2016, Borczuch directed All About My Mother at the New Bath Theatre in Kraków. Aside from the nominal reference to Almodovar's movie, however, the piece was a personal project inspired by the passing of Michał Borczuch's and Krzysztof Zarzecki's mothers. Earlier, in 2014, the New Bath Theatre hosted the premiere of Paradiso, a piece based on improvisations by autistic people and professional actors.

Michał Borczuch has received several nominations for the prestigious Polityka's Passport prize "for a sensitivity which enables him to create unusual, non-obvious, surprising and consistently personal theatrical universes, and for a unique methodology of work with actors, which has translated into roles verging on tomfoolery and uncompromising exposure".


Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi
najstarszy łódzki teatr, spadkobierca blisko 130-letniej tradycji polskiej sceny w Łodzi. Zanim zyskał obecną nazwę , znany był jako Teatr Polski, Teatr Miejski i powtórnie Polski.  Marzenia, wytrwałość i katorżnicza praca  artystów, którzy  związali losy ze "złym miastem" sprawiły, że przetrwał upadki, pożary, przeprowadzki, kryzysy finansowe, bankructwa, kaprysy publiczności. Poczynając od Łucjana Kościeleckiego, kolejni dyrektorzy ,na przekór wszelkim przeciwnościom, trwali w tej "ziemi obiecanej" – jedni krócej, inni dłużej – w zależności od ambicji artystycznych  i … grubości portfeli. Każdy z nich zdołał jednak wycisnąć   swój osobisty ślad w tutejszych dziejach.

Chociaż ciąg wielkiej tradycji  przerywały historyczne burze, wojny i rewolucyjne zawirowania, to bogata przeszłość łódzkiej sceny zapewniła jej poczesne miejsce w historii narodowego teatru. Nie sposób wymienić wszystkich twórców, którzy przyczynili się do jej sukcesów , dość wspomnieć, że byli wśród nich Aleksander Zelwerowicz, Leon Schiller, Stanisława Wysocka, Karol Adwentowicz, Stefan Jaracz, Bolesław Leśmian, Władysław Krasnowiecki, Ludwik Solski, Juliusz Osterwa, Andrzej Pronaszko, Władysław Daszewski , Konstanty Mackiewicz.

Właściwie wszyscy najwybitniejsi twórcy – legendy polskiego teatru (np. Andrzej Łapicki, Aleksander Bardini, Jadwiga Chojnacka, Jacek Woszczerowicz, Zofia Mrozowska, Barbara Fijewska, Hanna Skarżanka, Bronisław Pawlik, Barbara Krafftówna, Władysław Hańcza, Emil Karewicz, Janusz Gajos) mieli i mają w swojej biografii "łódzki epizod" związany z Teatrem im. Stefana Jaracza.

Z tego zespołu wyszli także najwięksi polscy reżyserzy – Kazimierz Dejmek, Lidia Zamkow, Janusz Warmiński, Jerzy Grzegorzewski. Obecnie Teatr jest Instytucją Kultury Samorządu Województwa Łódzkiego  i największym teatrem dramatycznym w Polsce. Posiada trzy stałe sceny – Dużą, Małą i Kameralną oraz cztery w regionie (Skierniewice, Sieradz, Radomsko, Piotrków Trybunalski), które powstały dzięki projektowi współfinansowanemu przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego Unii Europejskiej w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego.

Od lat znakiem rozpoznawczym "Jaracza" jest rozmowa o współczesności, o sprawach najważniejszych, o elementarnych potrzebach – miłości, wolności, przynależności. Teatr staje się forum dyskusyjnym o wartościach, postawach, poglądach, sposobach postrzegania świata i kształtowania jego wizji. W repertuarze nie brak zarówno wybitnych dzieł klasyki polskiej i światowej, jak i najciekawszych, nie unikających trudnych tematów propozycji dramaturgii współczesnej. Wśród autorów spektakli prapremierowych prezentowanych w ostatnim ćwierćwieczu są m.in. Arthur Schnitzler, David Mamet, Lars Noren, Konstantin Kostienko, Eric Bogosian, Thomas Jonigk, Marina Carr, Werner Schwab, Martin Crimp, Siemion Złotnikow, Tankred Dorst, Stig Dalager, Rebecca Gilman, Władimir Zujew, Judith Thompson, Marius von Mayenburg, Dennis Kelly, Anthony Neilson, Anat Gov. Współbrzmią  z nimi dzieła wielkich klasyków – Sofoklesa, de Rojasa, Shakespeare"a, Moliera, Czechowa, Marlowe"a, Schillera, Fredry, Słowackiego, Gombrowicza, Geneta, Camusa, Wyspiańskiego, Tołstoja, Gorkiego. Obok nich znalazły  swoje miejsce sztuki Jona Fossego, Martina McDonagha, Iwana Wyrypajewa, Marka Ravenhilla, Nikołaja Kolady, David Hare"a, Biljany Srbljanović, George"a Taboriego, Petera Shaffera, Briana Friela, Woody"ego Allena, Tennessee Williamsa, Odona von Horvatha, Marka O"Rowe"a, Edwarda Albee"ego, Thomasa Bernharda.

Od lat Teatr zajmuje znaczące miejsce na mapie teatralnej Polski, czego dowodem są nagrody oraz wyróżnienia zdobyte na prestiżowych festiwalach, także zagranicznych, oraz uznanie krytyki i sympatia widzów.

Od września 2015 roku, wraz ze zmianą dyrekcji artystycznej, teatr  zapisuje  nową kartę w swojej historii. Wśród realizatorów następuje wyraźna zmiana pokoleniowa. Do głosu dochodzą młodzi artyści, którzy prezentują własną wizję nowoczesnego teatru, odpowiadającą ich postrzeganiu świata, wrażliwości i doświadczeniu.

Stefan Jaracz Theatre in Łódź
Łódź's oldest theater company, heir to almost 130 years of Polish theatrical tradition in the city. First known as the Polski Theatre, it was later renamed Miejski Theatre, and later returned to its original appellation. The dreams, persistence and backbreaking work of artists who tied themselves to the "evil city" helped it recover from periods of decline, fires, removals, financial crises, bankruptcies and whimsical audiences. Starting with Łucjan Kościelski, the subsequent directors of the company endured in the "promised land" against all odds—some of them for a short spell, others for a long time—proportionately to their artistic ambitions and… the depth of their pockets. Each of them managed to leave their personal imprint on the local history.

Although the progression of its great tradition was interrupted by historical upheavals, wars and revolutionary whirlwinds, the eventful past of the company added to its prominence in the history of Polish theater. It is impossible to list all artists who have contributed to its success; suffice it to say that it includes such individuals as Aleksander Zelwerowicz, Leon Schiller, Stanisława Wysocka, Karol Adwentowicz, Stefan Jaracz, Bolesław Leśmian, Władysław Krasnowiecki, Ludwik Solski, Juliusz Osterwa, Andrzej Pronaszko, Władysław Daszewski and Konstanty Mackiewicz.

Almost all eminent Polish theater artists, many of them legendary (including Andrzej Łapicki, Aleksander Bardini, Jadwiga Chojnacka, Jacek Woszczerowicz, Zofia Mrozowska, Barbara Fijewska, Hanna Skarżanka, Bronisław Pawlik, Barbara Krafftówna, Władysław Hańcza, Emil Karewicz, Janusz Gajos), had a stint with the Stefan Jaracz Theatre on their resumes.  

The company was also the cradle of some of Poland's greatest theater directors, such as Kazimierz Dejmek, Lidia Zamkow, Janusz Warmiński or Jerzy Grzegorzewski.

As of now, the Theatre is a self-government cultural institution of the Łódzkie Province, and the largest dramatic company in Poland. It boasts three permanent stages—the Large Stage, the Small Stage, and the Chamber Stage—and four regional branches (Skierniewice, Sieradz, Radomsko, Piotrków Trybunalski) which were created as part of a project co-financed by the European Union"s European Regional Development Fund within the Integrated Regional Development Operational Programme.

Over the years, the Stefan Jaracz Theatre has made a name for itself as a venue that hosts dialogue on contemporary times, essential issues, and elementary needs: love, freedom, and a sense of belonging. The company acts as a platform for discussions on values, attitudes, opinions, perceptions and conceptualizations of the world. The repertoire comprises both Polish and world classics, and some of the most intriguing and thought-provoking pieces of contemporary drama. The bill of authors of works whose world premieres were presented at the Stefan Jaracz Theatre in the past twenty five years includes such artists as Arthur Schnitzler, David Mamet, Lars Noren, Konstantin Kostienko, Eric Bogosian, Thomas Jonigk, Marina Carr, Werner Schwab, Martin Crimp, Semen Zlotnikov, Tankred Dorst, Stig Dalager, Rebecca Gilman, Vladimir Zuev, Judith Thompson, Marius von Mayenburg, Dennis Kelly, Anthony Neilson, Anat Gov. These modern day names interlace with the legacy of the classics, including Sophocles, de Rojas, Shakespeare, Moliere, Chekhov, Marlowe, Schiller, Fredro, Słowacki, Gombrowicz, Genet, Camus, Wyspiański, Tolstoy, Gorky. Also featured in the company"s repertoire are works by Jon Fosse, Martin McDonagh, Ivan Vyrypaev, Mark Ravenhill, Nikolai Kolada, David Hare, Biljana Srbljanović, George Tabori, Peter Shaffer, Brian Friel, Woody Allen, Tennessee Williams, Odon von Horvath, Mark O"Rowe, Edward Albee and Thomas Bernhard.

For many years, the Stefan Jaracz Theatre has been a focal point on the map of Polish theater, as evidenced by numerous honorable mentions awarded at prestigious festivals in Poland and abroad, as well as critical accolades and popularity with the public.

As of September 2015, following the appointment of a new artistic director, the company opened a new chapter in its history. The changing of the guard has marked the coming of age of young artists who present their own visions of modern theater, one that corresponds with their worldviews, sensibilities and experience.




GALERIA 1 GALERIA 2 GALERIA 3 WWW